‘Ja mensen! Laten we er aan beginnen, want het is pompen vandaag! Als iemand alle grondstoffen afweegt en iemand het sandwich deeg draait in de spiraalmixer, kan de rest de taartvormpjes bekleden.’ We bevinden ons in de kelders van het Syntra gebouw te Hasselt. De bakkerij ligt naast de slagerij, tegenover de cafetaria.
‘Ja mensen! Laten we er aan beginnen, want het is _pompen_ vandaag! Als iemand alle grondstoffen afweegt en iemand het sandwich deeg draait in de spiraalmixer, kan de rest de taartvormpjes bekleden.’ We bevinden ons in de kelders van het Syntra gebouw te Hasselt. De bakkerij ligt naast de slagerij, tegenover de cafetaria.
‘Hoe moet dat weer, sandwiches?’ vraagt iemand.
‘De verhoudingen staan op het bord. Eerst afwegen, ik kom dadelijk helpen.’ Ghislain legt de alcoholstift op zijn tafel en we staan allemaal op om de handen uit de mouwen te steken. Een klein deel van de bakkerij is omgetoverd tot klaslokaaltje door middel van zes lockers als scheidingswand. Onze leerkracht Ghislain schudt verwoed recepten uit zijn mouw, die op het mobiele whiteboard terecht komen.
‘Die is al voorverwarmd!’ roept Ghislain wanneer hij ons onzeker ziet kijken naar de oven. De hitte is duidelijk te voelen maar het is dan nog gokken of de stenen in de oven zelf voldoende verwarmd zijn om al te kunnen bakken. Een professionele oven bevindt zich aan de andere kant van de grotere ruimte, waar drie verdiepingen volgestouwd kunnen worden met lekkers. Tenminste, gegeven dat de verwarmingsinstallatie van de oven goed werkt. Die drie jaren dat wij daar les kregen hebben we nog nooit in de onderste verdieping kunnen bakken... Twee verdiepingen dan maar. Of eigenlijk toch drie: die laatste gebruikten we om boter en eieren snel op kamertemperatuur te krijgen.
@ -36,145 +36,202 @@ Naarmate we elkaar beter leerden kennen werd de groep hechter. Er werd hard gewe
‘Ge weet: voor elk probleem is er een oplossing hé!’ Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht. Die uitdrukking betekende altijd dat er iets is misgelopen. Op dat moment is het goed om extra aandacht te schenken aan wat er gedaan wordt om dit aan te pakken. Er lopen immers constant dingen mis: deeg dat scheurt waar boter uit loopt, banketbakkersroom waar vanillestokjes bij ontbreken, verkeerde hoeveelheden gebruikt waardoor de opboller het deeg niet netjes kan verdelen, enzovoort...
De avondschool voorziet voor alle lessen in het gebouw één korte pauze, aangekondigd door een klassieke schoolbel. Het geluid katapulteert je onherroepelijk terug naar het middelbaar onderwijs.
‘Doorwerken mensen! Geen tijd!’_Shit_. Enkele studenten lopen snel de bakkerij uit om wat drank te halen. De netjes gevormde sandwiches moeten een uur in de rijskast doorbrengen op `30° C` met een luchtvochtigheid van `75%`. Dat geeft ons wat ademruimte om de taarten af te werken.
‘Doorwerken mensen! Geen tijd!’_Shit_. Enkele studenten lopen stiekem de bakkerij uit om wat drank te halen. De netjes gevormde sandwiches moeten een uur in de rijskast doorbrengen op `30° C` met een luchtvochtigheid van `75%`. Dat geeft ons wat ademruimte om de taarten af te werken.
‘Planning is alles. Dingen die lang moeten staan eerst afwerken. Tussendoor heb je tijd om je bezig te houden met pudding, crumbles en koekjes.’ Na de derde les hoorde ik de bel niet meer - die geldde immers toch niet voor de bakkers.
De bakkerij vult zich met een zoete geur van gebakken boter, melk en brood. De open deur verspreidt de geur in de gang en lokt enkele passanten tot in ons klaslokaal. In de zomer is het nog warmer dan gewoonlijk in de bakkerij en koelden wij onze taarten af op rekken in de gang. Er werden voor de zekerheid altijd twee bodyguards meegestuurd om de gebakjes te beschermen tegen hongerige voorbijgangers. De buitendeur in de gang zorgde voor tocht die ongewenst is in de bakkerij zelf.
Wat bezielde mij eigenlijk om van afgedankte kabouter naar intensieve avondles over te schakelen? Ik weet het nog steeds niet goed. Het is meer geweest dan louter honger naar kennis. Vorig jaar had ik mij al (bijna) ingeschreven in het CVO STEP Onderwijs voor volwassenen te Herk-de-Stad. Kristien was daar niet zo blij mee. Toegegeven, dat was mijn eigen schuld: we gingen bij de opendeurdag immers maar 'gewoon even informeren'. Intenties duidelijk kenbaar maken, daar ben ik nooit erg goed in geweest. Maar op een of andere manier schrikte het mij zelf ook af om de sprong te wagen. Ik heb mij op het laatste moment bedacht, en we zijn boos naar huis gereden. Ik omdat ik baalde dat ik toch niet ingeschreven was, en zij omdat ik niet duidelijk aangaf wat ik van plan was. Nadat dat laatste uitgeklaard was, en ik mijn beste vriend Dimitri overtuigd kreeg om mee te doen, schreven we ons uiteindelijk het het jaar daarna in te Syntra Hasselt.
De bakkerij vult zich met een zoete geur van gebakken suiker, boter, melk en brood. De open deur verspreidt de geur in de gang en lokt enkele passanten tot in ons klaslokaal. In de zomer is het in de werkruimte nog warmer dan gewoonlijk, en koelden wij onze taarten af op rekken in de gang. Er werden voor de zekerheid altijd twee bodyguards meegestuurd om de gebakjes te beschermen tegen hongerige voorbijgangers. De buitendeur in de gang zorgde voor tocht die ongewenst is in de bakkerij zelf[^5].
‘Ik ga even naar boven, de aanwezigheidslijst doorgeven.’ Ghislain pakt een bord en plukt enkele nog warme sandwiches van de bakplaat om het secretariaat te verwennen. Wanneer hij dat vergeet of te laat is komen de medewerkers zelf naar beneden om glimlachend te vragen of er nog niets gebakken is. Voedsel delen is een mooi en krachtig gebaar dat al zolang dat er mensen zijn een band schept of versterkt. Het kost ons veel moeite om te wachten tot de sandwiches voldoende afgekoeld zijn om er ook enkele te proeven.
Achteraf bekeken is dat volgens mij ook een van de redenen waarom de groep zo naar elkaar toe groeide: we werkten samen aan iets dat je ziet evolueren. Het dan nog kunnen delen en opeten maakt het helemaal af. Als software ontwikkelaar werk ik overdag ook in een team en werken we ook samen aan een groot stuk software. Dat verloopt ook vrij intens maar op één of andere manier maakt het minder indruk op mij dan samen in de keuken of bakkerij zwoegen. Ik kan een aantal mogelijke redenen bedenken als oorzaak voor dat gevoel. Afhankelijk van het bedrijf en soort van software sta je als ontwikkelaar niet in nauw contact met de eindgebruiker van die software. Een bakker heeft meestal verkopers in dienst om dit werkje op te knappen maar het gevoel is onmiskenbaar aanwezig. De relatie tussen een bakker en zijn klanten is naar mijn beleving intenser dan een software ontwikkelaar naar zijn klanten. Nogmaals: dit hangt af van een aantal factoren, zoals de grootte van het bedrijf, de manier waarop zaken verkocht worden en de manier waarop er met klanten omgegaan wordt.
Je zal in ieder geval sneller horen dat een klant niet tevreden is over je brioche werk dan over je programmeerwerk.
Als studenten in de bakkerij kunnen we alles dat gebakken is verdelen en mee naar huis nemen. Een bakker dient zijn producten uiteraard ook nog te verkopen. Proeven is één van de hoogtepunten van de avond of de ochtend daarna omdat voor ons als student alles nieuw is. Een bakker zal neem ik aan minder snel elke dag dezelfde croissants willen proeven. Gezien de hoeveelheid boter lijkt het mij aangewezen om dit niet elke dag te doen…
Als leerling in opleiding is het plezant om de stiel een beetje te romantiseren: de gelukkige bakker die met plezier ‘s nachts opstaat om de mensen een verse pistolet aan te kunnen bieden. Wat een vertoon van filantropie en altruïsme. Het was pas tijdens mijn stage in Gent dat ik enig besef had van wat deze ambacht dagelijks van iemand vereist.
[^5]: Tocht en frigo's zorgen er beiden voor dat deeg heel snel uitdroogt. Uitgedroogde lapjes deeg zijn verkorst, en rijzen in de oven door die korst minder goed. Te allen tijde vermijden dus! Onze oplossing, buiten de deur dichthouden, was het rijzende deeg te bedekken met grote stukken plastiek.
Achteraf bekeken is dat de voornaamste reden waarom de groep zo naar elkaar toe groeide: hadden eeen gedeeld doel. De _pateeks_ verdelen zonder slaande ruzie is daar het mooiste bewijs van. Ik werkte toen overdag als software ontwikkelaar ook in een team. Onze gedeelde verantwoordelijkheid was een groot softwarepakket. Die samenwerking verliep ook intens, maar op één of andere manier maakte het (veel) minder indruk op mij dan samen in de keuken of bakkerij te zwoegen. Ik kan een aantal mogelijke redenen bedenken als oorzaak voor dat gevoel. Afhankelijk van het bedrijf en soort van software, sta je als ontwikkelaar niet nauw in contact met eindgebruikers. Een bakker heeft meestal verkopers in dienst om dit werkje op te knappen, maar toch is dat gevoel onmiskenbaar aanwezig. De relatie tussen een bakker en zijn klanten is naar mijn beleving veel hecther dan tussen een programmeur en gebruiker van dat programma. Je zal in ieder geval sneller horen dat een klant niet tevreden is over je brioche werk dan over je programmeerwerk. Dat stuk eierschaal in het deeg komt je dan ook sneller duur te staan dan die paar bugs in de code.
Proeven is één van de hoogtepunten van de avond (of de ochtend daarna), omdat voor ons als eerstejaarsstudent alles nieuw is. Een bakker met wat ervaring zal neem ik aan minder snel geneigd zijn om elke dag zijn croissants te willen proeven. Gezien de hoeveelheid boter lijkt het mij aangewezen om dit niet elke dag te proberen...
Als beginnende leerling romantiseer je de stiel: je stelt je een gelukkige bakker voor, die met plezier ‘s nachts opstaat om de mensen een verse pistolet aan te kunnen bieden. Een mooi filantropisch gedachtegoed, die bij mij hardnekkig lang stand wist te houden. Het was pas tijdens mijn stage in Gent dat ik enig besef had van wat deze ambacht dagelijks van iemand vereist.
De meeste van mijn medestudenten hadden zich ingeschreven als hobby. Het instituut hoopt natuurlijk dat je later ook effectief iets gaat doen met je verkregen diploma. Toch bestaan avondopleidingen voornamelijk uit hobbyisten, en dagopleidingen uit professionelen in spé. Er waren mensen die al verschillende andere langdurige cursussen achter de rug hadden, en mee deden om iets te doen te hebben op een avond. Misschien om het gezeur van thuis te ontlopen. Ik hoop dat Kristien in mijn geval wel beter weet. Er waren ook mensen die reeds in een taartenwinkel werkten, en misschien later hun eigen zaak wilden opstarten. Iedereen had zijn eigen verwachtingspatroon en dat van mij bestond uit één doel: meer leren over _brood bakken_.
De meeste van mijn medestudenten hadden zich ingeschreven om te kunnen bakken als hobby. Het instituut hoopt natuurlijk dat je later ook effectief iets gaat doen met je verkregen diploma. Avondopleidingen bestaan voornamelijk uit hobbyisten en dagopleidingen uit professionelen in spé. Er waren mensen die al verschillende andere langdurige cursussen achter de rug hadden en mee deden om iets te doen te hebben op een avond en er waren mensen die reeds in een taartenwinkel werkten en misschien later hun eigen zaak wilden opstarten. Iedereen had op die manier zijn eigen verwachtingspatroon en dat van mij bestond uit één idee: meer leren over brood bakken.
Dat is niet gebeurd.
De opleiding is opgedeeld in verschillende grote modules zoals beslagen, taarten, zachte luxe, harde luxe, bladerdeeg en chocolade. Er was veel variatie maar één ding ontbrak: de nadruk op brood bakken. Als afgestudeerde krijg je de titel van ‘brood- en banket bakker’, met klaarblijkelijk een duidelijke nadruk op banket.
De oorzaak ligt niet bij de school maar bij de voorkeur van de gemiddelde Belg. Er wordt simpelweg ingegaan op vraag en aanbod. Stefan Elias zijn nieuw boek getiteld ‘Belgisch Bakboek: onze lekkerste streekspecialiteiten’ bevat ongeveer 250 pagina’s waarvan 30 over brood en 200 over zoetigheid. Koffiekoeken, wafels, speculaas, babelutten, taarten, bavarois, noem maar op. Brood? Goh ja, wat je ‘s morgens eet zeker? En toch eten veel Belgen ‘s morgens en ‘s middags nog altijd een ‘boterham’ of twee met het klassiek beleg ertussen. Waarom wordt er dan weinig moeite gestoken in goed brood maken? Het lijkt me een vicieuze cirkel te zijn: zolang nieuwe bakkers niet opgeleid worden om smaak in hun brood te brengen op een natuurlijke manier, gaat men blijven andere dingen kopen in de bakkerij. De winstmarge op brood ligt veel lager dan die van taarten of luxe broodjes als pistolets en sandwiches maar dat is geen geldige reden om smaakloze sponsen te verkopen.
Hieronder volgt ter demonstratie een greep uit de producten die we gedurende onze opleiding allemaal gebakken hebben. Dit is geen volledige lijst! Ik voeg ze hier toe om aan te tonen dat het Belgisch Bakboek er niet ver naast zit op gebied van pagina indeling.
Jaar 1:
Mattentaart, soorten wafels, frangipane, zandkoekjes, ciabatta, pita broodjes, verschillende soorten koffiekoeken met verschillende soorten bladerdeeg, soezen, kramiek brood met rozijnen, Limburgse vlaaien zoals abrikozenvlaai of knobbeltjes vlaai, sandwiches, suikerbollen, pistolets, rijsttaart, Hasseltse speculaas, beignets, verschillende cakes, tijgerbrood, chocomousse, tarte maison, kerststol.
Jaar 2:
Bananentaart, banaan éclairs, soorten roomijs, petitfours met marsepein, meer taarten zoals appel-, smurfen- en kaastaart, nog meer soorten soezen, Antwerpse boterpistolets, een grote variatie aan pralines, biscuittaart met slagroom, chocolade holgoed, studentenhaver, truffels, bokkenpootjes, meer gerezen en niet-gerezen bladerdeeg varianten, mini stokbroden.
Jaar 3:
Paasbrood, spekbroodjes, botercrème gebakjes, bavarois, nog veel meer taarten, een soezentoren, meer kerststollen, bladerdeeg hapjes zoet en hartig, tiramisu, varianten op biscuit, javanais, misérable.
De opleiding is bestaat uit verschillende grote modules zoals beslagen, taarten, zachte luxe, harde luxe, bladerdeeg en chocolade. Er was veel variatie, maar één ding ontbrak: de nadruk op brood bakken. Als afgestudeerde krijg je de titel van '_brood- en banketbakker_’, met klaarblijkelijk een duidelijke nadruk op dat laatste.
De oorzaak ligt niet bij de school, maar bij de voorkeur van de gemiddelde Belg. Het is gewoon een kwestie van vraag en aanbod. Stefan Elias zijn nieuw boek getiteld ‘_Belgisch Bakboek: onze lekkerste streekspecialiteiten_’ bevat ongeveer 250 pagina’s, waarvan 30 over brood en 200 over zoetigheid [@eliasbakboek]. Dat is `12%` over brood. Minder dan één vierde. Koffiekoeken, wafels, speculaas, babelutten, taarten, bavarois, noem maar op. Brood? Goh ja, wat je ‘s morgens eet zeker? En toch eten enorm veel Belgen ‘s morgens en ‘s middags nog altijd een ‘_boterham_’ of twee met klassiek beleg[^6]. Waarom wordt er dan zo weinig moeite gestoken in goed brood maken? Het lijkt me een vicieuze cirkel te zijn: zolang er geen nieuwe bakkers opgeleid worden om smaak in hun brood te brengen op een natuurlijke manier, gaat men blijven andere dingen kopen in de bakkerij. De winstmarge op brood ligt veel lager dan die van taarten of luxe broodjes als pistolets en sandwiches, maar dat is geen geldige reden om smaakloze sponsen te verkopen. Dit probleem beperkt zich niet tot België: onze buurlanden kunnen er ook wat van. Toch is de kans op goed brood veel groter in Frankrijk of Duitsland dan in Nederland of België.
De exacte producten variëren van jaar tot jaar maar de inhoud van de les blijft hetzelfde. Een volledige en actuele lijst kan je terugvinden op http://www.syntra-mvl.be/opleiding/brood-en-banketbakker/.
[^6]: Luister eens naar het liedje van _Big Bill_: "_Ene me Hesp of ene me Kees_".
Hieronder volgt ter demonstratie een greep uit de producten die we gedurende onze opleiding allemaal gebakken hebben [^7]. Ik voeg ze hier toe om aan te tonen dat het Belgisch Bakboek er niet ver naast zit. De exacte producten variëren van jaar tot jaar, maar de inhoud van de les blijft hetzelfde.
Een volleerde brood- en banketbakker is ideaal gezien een renaissancistisch generalist: de titel geeft reeds aan dat hij zowel bekwaam in brood als in banketbakken zou moeten zijn. Het lijkt me dan ook niet meer dan logisch om aan beide zaken evenveel tijd te spenderen. Wanneer ik bakkerijen bezoek vertellen bakkers mij dat ze alles moesten vergeten wat hun geleerd werd tijdens hun klassieke scholing. Zelfs als je een traditionele bakkerij wenst te openen met de nadruk op brood of op natuurlijke ingrediënten kan je het wel schudden. Veel Belgische bakkers met faam hebben een deel van hun kennis vergaard door een stage in het buitenland te volgen. Ik heb sterk de indruk dat de opleiding slechts een klein deurtje opent naar een gigantisch grote wereld van mogelijkheden. Het kan toch niet zijn dat ons onderwijssysteem zo slecht is dat na drie jaren studie (of één jaar voltijds) je als bakker moet zeggen 'zo, nu weet ik wat ik niet ga maken'?
**Jaar 1:**
_Mattentaart_[^9], soorten wafels, frangipane, zandkoekjes, ciabatta, pita broodjes, verschillende soorten koffiekoeken met verschillende soorten bladerdeeg, soezen, _kramiek_[^8] brood met rozijnen, Limburgse vlaaien zoals abrikozenvlaai of _knobbeltjesvlaai_[^10], sandwiches, suikerbollen, pistolets, rijsttaart, Hasseltse speculaas, beignets, verschillende cakes, _tijgerbrood_[^11], chocomousse, tarte maison, kerststol.
**Jaar 2:**
Bananentaart, banaan éclairs, verschillende soorten roomijs, petit fours met marsepein, meer taarten zoals appel-, smurfen- en kaastaart, nog meer soorten soezen, Antwerpse boterpistolets, een grote variatie aan pralines, biscuittaart met slagroom, chocolade holgoed, studentenhaver, truffels, bokkenpootjes, meer gerezen en niet-gerezen bladerdeeg varianten, mini stokbroden.
**Jaar 3:**
Paasbrood, spekbroodjes, botercrème gebakjes, bavarois, nog veel meer taarten, een soezentoren, meer kerststollen, zoete en hartige bladerdeeg hapjes, tiramisu, varianten op biscuit, javanais, misérable.
[^7]: Dit is geen volledige lijst. De laatste versie kan je terugvinden op [http://www.syntra-mvl.be/opleiding/brood-en-banketbakker/](http://www.syntra-mvl.be/opleiding/brood-en-banketbakker/).
[^8]: Wit tarwebrood met rozijnen.
[^9]: Een gebak uit Oost-Vlaanderen: bladerdeeg met wrongel, eieren en amandelen.
[^10]: Taartdeeg met gist, pudding en kruimels van suiker, boter en bloem.
[^11]: Wit tarwebrood, bestreken met een papje dat tijdens het bakken het patroon van een tijger aanneemt.
Een volleerde brood- en banketbakker is ideaal gezien een renaissancistisch generalist: deze is even bekwaam in het maken van soorten brood als in het vervaardigen van soorten patisserie. Het lijkt me dan ook niet meer dan logisch om aan beide zaken evenveel tijd te spenderen. Wanneer ik bakkerijen bezoek vertellen bakkers mij dat ze alles moesten vergeten wat hun geleerd werd tijdens hun klassieke scholing. Veel Belgische bakkers met faam hebben het belangrijkste deel van hun kennis vergaard door een stage in het buitenland te volgen. Ik heb sterk de indruk dat de opleiding slechts een klein deurtje opent naar een grotere wereld vol mogelijkheden. Het kan toch niet zijn dat ons onderwijssysteem zo slecht is dat na drie jaren studie (of één jaar voltijds), je als bakker moet zeggen 'zo, nu weet ik wat ik niet ga maken'?
Ik veronderstelde dat dit probleem zich enkel in Vlaanderen voordeed.
Ik had het weer mis.
Nederlandse bakkers bevestigen het verhaal. En toch is er nog hoop: kijk maar naar prestigieuze scholen zoals het Franse ‘School Of Boulangerie Et De Pâtisserie De Paris’ of het Amerikaanse ‘San Francisco Baking Institute’. Michel Suas zijn boek 'Advanced bread & pastry' is een immens naslagwerk waar de Vlaamse bakkerijfederatie dringend eens naar moet kijken, met een beetje geluk wordt dat het nieuwe referentie handboek. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat mijn verhaal tot bij iemand beland die daar beslissingen in kan nemen. Ik ben meer dan bereid om te luisteren naar de andere kant van het verhaal en samen te werken aan een betere toekomst. Iedereen die ik spreek is het er over eens dat de opleiding dringend moet worden herzien maar niemand is bereid om de eerste stap te zetten.
Betekent dit nu dat je de opleiding best niet volgt? Helemaal niet. Je leert er nog steeds veel cruciale basisprincipes zoals een soezenbeslag correct maken, manieren om bladerdeeg efficiënt te toeren en andere relevante technieken. Je leert er samen te werken met andere gelijkgezinden en vrienden te maken. Je leert unieke tips van super joviale en bereidwillige leerkrachten die jaren in een bakkerij gewerkt hebben. Dit zijn de belangrijkste dingen die mij voor de rest van mijn leven zullen bijblijven.
Het diploma zelf behalen blijft nog altijd een vereiste om zelf een bakkerij open te doen, dus dat is ook altijd leuk meegenomen. Een boek schrijven leek me voor iemand met een zwakke rug fysiek gezien gezonder. Dat klinkt als een zeer overtuigend argument.
Nederlandse bakkers bevestigen het verhaal. En toch is er nog hoop: kijk maar naar prestigieuze scholen zoals het Franse ‘_School Of Boulangerie Et De Pâtisserie De Paris_’, of het Amerikaanse ‘_San Francisco Baking Institute_’. Michel Suas zijn boek '_Advanced bread & pastry_' is een immens naslagwerk waar de Vlaamse bakkerijfederatie dringend eens naar moet kijken [@advancedbread]. Met een beetje geluk wordt dat het nieuwe referentie handboek, zoals het zou moeten zijn. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit verhaal tot bij iemand beland die daar beslissingen in kan nemen. Ik ben meer dan bereid om te luisteren naar de andere kant van het verhaal, en samen te werken aan een betere toekomst. Iedereen die ik spreek[^12] is het er over eens dat de opleiding dringend moet worden herzien maar niemand is bereid om de eerste stap te zetten.
Wat maakt trouwens dat iemand met het diploma van brood- en banketbakker zich een 'boulanger' noemt? Of een 'patissier'? Of 'chocolatier'? Zit er dan toch een beetje specialisatie in die wereld? Natuurlijk wel. Om ergens écht goed in te worden moet je je er in verdiepen. Volgens het eerder aangehaalde Dreyfus model is dat zo simpel als er slechts 10.000 uren aan spenderen, wat neerkomt op ongeveer 10 jaar. Men spreekt niet over elke dag hetzelfde brood bakken tot je erbij neervalt maar over 'deliberate practice': écht oefenen, experimenteren, aanpassen, verbeteren. Dat avontuur begint pas wanneer je met je diploma op zak op straat staat.
Een generalist is bekwaam in alles, een soort manusje-van-alles. Het is een veel voorkomende misvatting dat deze personen nergens écht goed in zouden zijn. Dat is in mijn ogen helemaal niet waar. Ik ben een ‘brood man’ en wil alles weten wat daarmee te maken heeft maar kan deels dankzij de opleiding ook vlot taarten en koeken bakken. Maakt mij dat dan een specialist, of een generalist?
Het juiste woord hanteren doet er niet zo toe. Met de titel die je jezelf toekent beschrijf je voornamelijk waar je bakkerij in uitblinkt.
[^12]: Natuurlijk heb ik niet gesproken met de gemiddelde bakkerij, die zijn aanbod voor 95% overeenkomt met wat wij leerden uit de opleiding.
In Frankrijk zijn de opleidingen een beetje anders gestructureerd. Je hebt het basis diploma of ‘certificat d’aptitude professionnelle’ (CAP) als boulanger of pâtissier. Beide diploma’s zijn volledig gescheiden en hebben een minimale overlapping in hun programma. Een CAP wordt behaald met het oog op het uitoefenen van een specifiek beroep. De officiële omschrijving gaat als volgt: ‘une qualification propre à l'exercice d'un métier’.
Naast een certificaat bestaat er ook een brevet: ‘brevet d’étude professionnelle’ (BEP). Het brevet bevat ruimere leerstof dan het certificaat. De officiële omschrijving gaat als volgt: ‘une qualification professionnelle d'ouvrier’. Klinkt ouvrier je beter dan métier, hou dan rekening met extra leertijd.
Daarna kan je indien gewenst een ‘mention complémentaire’ (MC) behalen met als doel je te specialiseren, opnieuw in ofwel bakken ofwel banket.
In Frankrijk is de bakkersambacht een eeuwenoude traditie waar nu nog duidelijke resten van te vinden zijn. Er waren verschillende gildes waar je je bij diende aan te sluiten die beslisten welke bakkers hun brood mochten verkopen op welke markt en tegen welke prijs. Steven Laurence Kaplan beschreef deze geschiedenis zeer nauwgezet in zijn boek ‘The Bakers Of Paris And The Bread Question’. Het academisch naslagwerk telt 761 pagina’s dus wees gewaarschuwd.
Meer informatie over Franse examens is terug te vinden op http://www.france-examen.com/.
Betekent dit nu dat je de opleiding best niet volgt? Helemaal niet. Je leert er nog steeds veel cruciale basisprincipes zoals een soezenbeslag correct maken, manieren om bladerdeeg efficiënt te toeren en andere relevante technieken. Je leert er samen te werken met andere gelijkgezinden, die goede vrienden worden. Je leert unieke tips van super joviale en bereidwillige leerkrachten die jaren in een bakkerij gewerkt hebben. Dit zijn de belangrijkste dingen die mij de rest van mijn leven zullen bijblijven.
Het diploma zelf blijft nog altijd een vereiste in België, om een bakkerij te kunnen opstarten. Een boek schrijven leek me voor iemand met een zwakke rug een gezonder alternatief.
Die avond toen we voor de eerste keer sandwiches aan het bakken waren, viel er mij nog iets op. De 'boter' die in het recept 15% aanduidde, was helemaal geen boter zoals ik ze kende. Het zat in een aparte plastieken doos van 20 kg gelabeld als 'zachte luxe verbeteraar'. Wanneer je de doos open doet wordt je begroet door een knalgeel stijf goedje wat een vettige, korrelige structuur heeft. Heb je je al ooit afgevraagd waarom veel sandwiches er zo geel uitzien? Dacht je net als mij ook naïef genoeg dat het wel door de eieren kwam? Niets is minder waar. Deze 'verbeteraar' bevat een hele hoop aan E nummers (waaronder dus kleurstoffen) die het harde werk van jou als bakker overnemen. Temperatuur te hoog? Geen probleem, met dit spul krijg je je deeg niet kapot gerezen. Te lang gekneed? Geen probleem, met dit spul versterk je je bloem zodat scheuren moeilijker wordt. Te weinig gekneed? Geen probleem, met dit spul groeien de gluten terwijl je er naar staat te kijken.
Ik kan geen enkel geldig excuus vinden om dit goedje in een school te gebruiken. Op die manier leer je je leerlingen alles behalve de juiste manier van bakken. Er wordt nauwelijks gesproken over natuurlijke ingrediënten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat we consequent verbeteraars toevoegen aan ons deeg. Hetzelfde geldt voor harde luxe trouwens, behalve dat die doos stinkt naar azijn en daar het goedje lichtbruin is in plaats van geel.
Het is inderdaad zo dat het gebruik van verbeteraars het proces vergemakkelijkt. Toen ik mijn leerkracht hier naar vroeg antwoorde hij ontwijkend 'in geval dat iemand iets misdoet is ons deeg nog altijd in orde'. Zijn lichaamstaal gaf aan dat hij hier ook geen fan van was maar dat het deel uitmaakte van het standaard pakket. Als leerkracht heb je je maar te schikken naar de modules en er werd streng op toegezien dat de wekelijkse bestellingen overeenkomen met de lessen die dan ingepland waren. Dat betekent niet dat we geen 'goede' boter zelf mochten meebrengen...
Wanneer je drie jaar werkt met verbeteraars en dan zelf een bakkerij zou beginnen, krijg je onmogelijk een standvastig resultaat in je eigen bakkerij zonder die toevoegingen. Het is als drugs waar je niet meer zonder kan, omdat je nooit geleerd hebt welke variabelen aan te pakken zonder hulpmiddeltjes. Ik beschrijf het nu heel zwartgallig om mijn punt duidelijk te maken maar niemand gaat ontkennen dat meer dan de helft van de Belgische bakkerijen altijd met die producten werkt, inclusief de niet-industriële.
Het leukste en moeilijkste aan brood bakken is juist leren omgaan met die variabelen. De temperatuur van het deeg en de omgeving, de hoeveelheid gluten in je bloem, de rekbaarheid en plakkerigheid van je deeg, de juiste fermentatie tijd selecteren.
Wat is nu eigenlijk het verschil tussen iemand die zich een '_boulanger_' noemt, en een '_patissier_' of '_chocolatier_'? Specialisatie is ook in de bakkerswereld de beste manier om jezelf te onderscheiden van de rest. Om ergens écht goed in te zijn, moet je je verdiepen. Mijn ambitie om _doctor in de zuurdesemologie_ te worden is hier geen uitzondering op. Volgens het eerder aangehaalde Dreyfus model is dat zo simpel als er slechts 10.000 uren aan spenderen, wat neerkomt op ongeveer 10 jaar. Het gaat niet over elke dag hetzelfde brood bakken tot je erbij neervalt, maar over '_deliberate practice_': écht oefenen, experimenteren, aanpassen, en verbeteren. Dat avontuur begint pas wanneer je, met je diploma op zak, op straat staat.
De avondschool leidt generalisten op, een soort bakkertje-van-alles. Het is een veel voorkomende misvatting dat generalisten nergens écht goed in zijn. Ik ben een ‘brood’ persoon, en wil alles weten wat daarmee te maken heeft. Maar dankzij de opleiding kan ik ook vlot taarten en koeken bakken. Maakt mij dat dan een specialist, of een generalist?
Het juiste woord gebruiken doet er niet toe. Met de titel die je jezelf toekent beschrijf je voornamelijk waar je bakkerij in uitblinkt.
Wist je trouwens dat het vet-, eier- en suikergehalte in een ‘product voor de fijnbakkerij’ (zachte luxe als sandwichen) wettelijk vastgelegd is met een minimum en maximum?
In Frankrijk zijn de opleidingen een beetje anders gestructureerd. Je hebt het basis diploma of ‘_certificat d’aptitude professionnelle_’ (CAP) als _boulanger_ of _pâtissier_. Beide diploma’s zijn volledig gescheiden, en hebben een minimale overlapping in hun programma. Een CAP wordt behaald met het oog op het uitoefenen van een specifiek beroep. De officiële omschrijving is ‘_une qualification propre à l'exercice d'un métier_’ [@educationgovfr].
Naast een certificaat bestaat er ook een brevet: ‘_brevet d’étude professionnelle_’ (BEP). Het brevet bevat ruimere leerstof dan het certificaat. De officiële omschrijving is ‘_une qualification professionnelle d'ouvrier_’. Klinkt _ouvrier_ je beter dan _métier_, hou dan rekening met extra leertijd.
Daarna kan je indien gewenst een ‘_mention complémentaire_’ (MC) behalen met als doel je te specialiseren, opnieuw in ofwel bakken ofwel banket[^13].
In Frankrijk is de bakkersambacht een eeuwenoude traditie waar nog steeds duidelijke restanten van terug te vinden zijn. Er waren in de zestiende eeuw verschillende gildes waar je je bij diende aan te sluiten. Die gildes beslisten welke bakkers hun brood mochten verkopen op welke markt, en tegen welke prijs. Steven Laurence Kaplan beschreef deze geschiedenis in zijn boek ‘_The Bakers Of Paris And The Bread Question_’ [@kaplanbakersparis]. Het academisch naslagwerk telt 761 pagina’s vol nauwgezette informatie over het leven als bakker tussen 1700 en 1775.
Ik neem aan dat ik niet hoef uit te weiden over de gezondheidsproblematiek rond margarines. David Pollan heeft een heel leuk trucje om jezelf aan te herinneren wat te eten en wat niet: eet allen zaken die je grootmoeder ook zou herkennen. Hij past dit idee toe bij het winkelen door de samenstelling op alle pakketten te lezen en ingrediënt per ingrediënt te matchen met de grootmoeder-regel. Een andere regel die hij zichzelf oplegt geldt voor bereide producten, zoals confituur of diepvriespizza’s. Als er meer dan zeven ingrediënten in zitten, blijft het liggen in de winkel. In confituur hoort alleen maar fruit en suiker te zitten, eventueel vergezeld met kruiden of bindmiddel. In sandwiches horen alleen maar bloem, melk, eieren, boter en gist te zitten.
Grootwarenhuizen verkopen gigantisch veel bereide voedingsmiddelen die niet compatibel zijn met deze regel. Dat geldt niet enkel voor de vanzelfsprekende diepvriespizza maar ook voor de bakkerij afdeling.
[^13]: Meer informatie over Franse examens is terug te vinden op [http://www.france-examen.com/](http://www.france-examen.com/).
Laat ons dus die componenten van een verbeteraar eens proberen onder de loep te nemen. Unifa heeft een mooie beschrijving rond de bestanddelen van een ‘bereidingsmiddel’ (verbeteraar) en hun functie in de brochure voor de bakkerij geplaatst. Ze maken de volgende opdeling:
Suikers - als voeding voor de gist en om het brood beter te kleuren. Sommige soorten suikers worden sneller dan anderen omgezet door de gist. Daarom bevatten de meeste bereidingsmiddelen meer dan één soort suiker.
Enzymen - Een enzym is een eiwit dat zorgt voor een stofwisseling. De meeste Westerlingen hebben lactase in hun darmstelsel om lactose om te zetten. Toegevoegde amylasen zetten de suikers sneller om in zetmeel waardoor het brood sneller rijst. Pentosaan-afbrekende enzymen binden het water beter en zorgen voor een soepeler deeg.
Melk - melkpoeder of melkeiwitpoeder kleurt het brood en geeft het dat karakteristiek zachte kruim. Dit wordt niet gebruikt in harde luxe verbeteraar. Soja bestanddelen kunnen ook gebruikt worden om meer eiwitten toe te voegen in het brood.
Oxidoredactoren - onder andere ascorbinezuur of vitamine C versnelt de ontwikkeling van het deeg tijdens het kneden.
Vetstoffen - geeft een beter kruim en onder andere een langere houdbaarheid.
Emulgatoren - zorgen voor een betere verdeling (‘emulgeren’) van vloeistoffen die normaal niet zo makkelijk mengbaar zijn, zoals vetten. Monoglyceriden en lecithine zijn hier voorbeelden van.
Dieper in gaan op deze stoffen zou mij hier te ver leiden en kan iemand als Noël Haegens veel beter op zijn website.
Die avond toen we voor de eerste keer sandwiches aan het bakken waren, viel er mij nog iets op. De 'boter' die in het recept 15% aanduidde, was helemaal geen boter zoals ik ze kende. Het zat in een aparte plastieken doos van `20 kg` gelabeld als '_zachte luxe verbeteraar_'. Ik por Dimitri en wijs naar de inhoud. '_How jong_, wat is dat?' Inderdaad: wanneer je de doos open doet registreren je ogen iets knalgeel en je neus iets chemisch. 'Boter zeker?' zeg ik onzeker. Een onhygiënische vinger in het goedje bevestigt ons vermoeden: vet. Heb je je al ooit afgevraagd waarom veel sandwiches er zo geel uitzien? Dacht je misschien net als ons ook dat het wel door de eieren kwam? Niets is minder waar. Deze 'verbeteraar' bevat een hele hoop aan E nummers (waaronder dus kleurstoffen), die het harde werk van jou als bakker overnemen. Temperatuur te hoog? Geen probleem, met dit spul krijg je je deeg niet kapot gerezen. Te lang gekneed? Geen probleem, met dit spul versterk je je bloem zodat scheuren bijna onmogelijk wordt. Te weinig gekneed? Geen probleem, met dit spul ontstaat elasticiteit vanzelf.
Door gebruik te maken van bovenstaande componenten is de bakker beschermd tegen de onfortuinlijke problematiek van mogelijke schommelingen op temperatuur, kneedtijd, kwaliteit van bloem, vochtigheidsgraad, rijstijden, noem maar op. Het wordt blijkbaar verkocht als een soort super middel en dat is niet gelogen: we hebben in de avondschool veel dingen fout gedaan waarvan er niets meer te zien was nadat het product gebakken was.
Het gevolg van lenen op de kwaliteiten van een verbeteraar is de totale industrialisatie van het bakproces. Op het moment dat een bakker zo’n product gebruikt durf ik niet meer te spreken van een echte ambacht…
De componenten op zich vormen geen bedreiging voor je gezondheid. Het zijn stuk voor stuk elementen die terug te vinden zijn in natuurlijke grondstoffen. Melkpoeder is niets meer dan gedroogde melk. Het lecithine in een eidooier zorgt bij het maken van mayonaise voor de noodzakelijke binding met de vette olie. De vraag is in hoeverre er nog het woord ‘natuurlijk’ op geplakt kan worden als dit door middel van een chemisch proces geïsoleerd wordt om verder te kunnen verwerkt worden tot bijvoorbeeld een verbeteraar.
Bloem bevat bijna nooit enkel en alleen maar bloem. Tijdens het maalproces worden er ook een aantal componenten toegevoegd om bijvoorbeeld de houdbaarheidsdatum te verlengen, of om het eiwitgehalte omhoog te drukken. Veel Europese bloem is niet bepaald ‘sterk’ als je deze naast Amerikaanse of Canadese varianten legt. Met het woord sterk bedoelen we het eiwitgehalte, of het proteïnegehalte. Hoe hoger dit ligt, hoe meer water geabsorbeerd kan worden, wat een groot voordeel voor de bakker kan betekenen. Dat is een discussie voor een ander hoofdstuk. Ik vermeld het hier omdat ik het gebruik van die componenten in bloemproductie op heel grote schaal nog best kan begrijpen. Een grote bakkerij slaat zijn bloem immers op in silo’s van een ton of meer. Een bakker spreekt al snel van een financiële kater wanneer hij de inhoud van die silo’s moet laten vernietigen omwille van ziektekiemen.
Ik kan geen enkel geldig excuus vinden om verbeteraars in een school te gebruiken. Op die manier leer je je leerlingen helemaal niet bakken: het gebeurt quasi vanzelf. Er wordt nauwelijks gesproken over natuurlijke ingrediënten. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat we consequent verbeteraars toevoegen aan ons deeg. Hetzelfde geldt voor harde luxe trouwens, behalve dat die doos stinkt naar azijn en daar het goedje lichtbruin is in plaats van geel.
Het is inderdaad zo dat het gebruik van verbeteraars het proces vergemakkelijkt. Gelukkig genoeg besefte Ghislain dit ook, en liet hij ons regelmatig experimenteren met melkerijboter[^14]. 'In geval dat iemand iets misdoet is ons deeg nog altijd in orde' klinkt het als we vragen waarom het gebruik van verbeteraars wordt aangeleerd. Het maakt deel uit van het standaard pakket in de opleiding. Als leerkracht heb je je maar te schikken naar de modules, en er werd streng op toegezien dat de wekelijkse bestellingen overeenkomen met de lessen die dan ingepland waren. Langs de andere kant zorgde de verbeteraar er voor dat we altijd iets hadden om mee naar huis te nemen. Het deeg wordt meestal gezamelijk gemaakt. Als een groepje iets verknoeide tijdens dat proces, viel er altijd wel iets aan te doen.
Het is uitzonderlijk om een ‘gezonde’ sandwich vinden die met roomboter gemaakt is. Croissants en chocoladebroodjes kom je sneller tegen in twee soorten, gelabeld als ‘croissant’ en als ‘botercroissant’. De eerste variant bevat waarschijnlijk ‘Flex’ of een ander merk van industriële toerboter dat gebruikt wordt om keer op keer een mooi gelaagd resultaat te bereiken. Gerezen bladerdeeg met roomboter ‘toeren’ (de boter in het deeg vrouwen in een aantal stappen) klinkt simpeler dan het is. Toerboter heeft een hoger smeltpunt: je croissants kan je met een gerust hart de rijskast inschuiven op 30°C om ze nog geen uurtje daarna af te bakken. Doe hetzelfde met de roomboter croissants en je kan ze in de vuilbak kieperen omdat de boter gesmolten is. Toerboter geef de bakker de mogelijkheid om sneller het deeg te toeren door niet te secuur te werk te gaan op de uitroltafel: het deeg kan heel wat verdragen voordat het scheurt. Doe hetzelfde met de roomboter en je deeg is gegarandeerd gescheurd waardoor de felbegeerde gelaagdheid van je croissants verdwijnt.
Koop de volgende keer in je lokale bakkerij eens beide croissants om ze te kunnen vergelijken. Let eens op de smaak, de kleur, de geur en de textuur. Je zal onmiddellijk begrijpen wat ik bedoel. De gewone croissants ruiken heel vreemd, artificieel. Zelfs onze kippen tonen weinig interesse in stukjes van deze croissant, als dat geen indicatie is weet ik het ook niet meer…
Wanneer je drie jaar werkt met verbeteraars en dan zelf een bakkerij zou beginnen, krijg je onmogelijk een standvastig resultaat in je eigen bakkerij zonder die toevoegingen. Het is een verslavend middel, en je hebt nooit geleerd hoe te werken zonder deze hulpmiddelen. Meer dan de helft van de Belgische bakkerijen werkt altijd met die producten, inclusief de niet-industriële. Laat je niets anders wijsmaken: ik heb de plastieken dozen zien staan in zo goed als alle bakkerijen die ik bezocht.
Het leukste, en meest uitdagend, aan brood bakken is juist leren omgaan met die variabelen. De temperatuur van het deeg en de omgeving, de hoeveelheid gluten in je bloem, de rekbaarheid en plakkerigheid van je deeg, de juiste rijstijd.
Die dingen had ik allemaal niet ontdekt als ik de avondschool niet gevolgd had, dus op een bepaalde manier ben ik wel dankbaar dat ik mocht kennis maken met deze producten. Vanaf het ogenblik dat je begint aandacht te geven aan de smaak of de geur van iets als een croissant, begin je dingen te herkennen. Wat aandacht krijgt, groeit. Ben je al ooit op huizenjacht geweest? Daarvoor was geen enkel huis te koop - althans niet voor een ongeoefend oog. Plots lijkt het alsof elk huis in je buurt te koop staat, ongelofelijk! Dat gevoel werkt als een spier: hoe meer je het traint, hoe meer het je opvalt en je er op kan vertrouwen. De drie jaren als brood- en banketbakker in spé werden onze botergeur-spieren enorm hard getraind. De armspieren zijn relatief gespaard gebleven dankzij intensief gebruik van de snelkneder.
[^14]: Geloof de uitleg van Jeroen Meus niet, die het verschil tussen boerenboter (of hoeveboter) en melkerijboter toeschrijft aan een artisanaal of industriëel product. Beiden zijn synoniemen die afhankelijk van de marketingsstrategie van het product gebruikt worden. In boter vervaardigd uit melk zit tenminste `82%` vet. Geklaarde boter, of '_ghee_', is puur botervet zonder de overgebleven `18%` water. Dat laatste is niet geschikt voor een bakker, maar wel om te bakken in de pan: het kan hogere temperaturen aan dan `180° C` voordat het vet aanbrandt.
‘Als de eieren niet dezelfde temperatuur als de boter hebben, gaan ze de boter doen klonteren. Zet het krat maar in de oven Wouter, we gaan ze dadelijk nodig hebben.’ Ghislain wijst naar de kapotte onderste verdieping die wij misbruiken als verwarmingselement om boter en eieren tot kamertemperatuur te brengen.
‘Mag ik de boter ook al smelten?’ vraagt Patrick.
‘Jaja doe maar, doe maar. Pannetje in de oven!’ Patrick rommelt wat in de kast met de pannen en haalt er eentje tevoorschijn met een lange steel. Hij voegt de afgewogen boter toe aan het pannetje en zet het op de hete steen in de oven. Ondertussen probeer ik zo voorzichtig mogelijk een heel krat eieren van de koelkast naar de oven te verhuizen.
‘... dus goed mengen met de vlinder mensen!’ hoor ik Ghislain tegen de rest zeggen. Omdat ik zo geconcentreerd ben mis ik de helft van de instructies. Ik vertrouw op mijn collega’s om bij te springen waar nodig zou zijn. Het is belangrijker dat de eieren nu niet tegen de grond gaan…
Elke verdieping van de oven kan apart worden geopend met een kiepsysteem waarbij je het glas met een achterwaartse beweging naar boven klapt door middel van een hendel. Ik klap het glas naar achteren en duw het krat in de oven. Om hitte verlies tegen te gaan sluit ik de oven terug.
*Pats*. Was ik dat? Een snelle blik in de oven levert mij een gebroken ei op doordat het glas terug naar voren geschoven is en ik de eieren niet diep genoeg in de oven had gestoken… Door de drukte lette niemand op mij. Ik was te beschaamd om de eieren terug uit de oven te halen, dan zou iedereen zien dat het ei gebroken is. Ongemerkt voeg ik me bij de rest van de groep rond de leraar die zijn uitleg afmaakt.
‘Goed, zijn de eieren al opgewarmd Wouter?’ vraagt Ghislain.
‘Euhm, kijk anders eens?’ Een paar stapjes naar achteren lijken me een goed idee. Ghislain opent de oven om aan de eieren te voelen en haalt het krat te verplaatsen naar de werktafel.
‘God mens, er heeft weer iemand die eieren slecht gestapeld in de koelkast. Kijk mensen daar moeten jullie dus mee opletten hè!’ Niemand reageert terwijl Ghislain de eieren in de mengkom open klopt en het kapotte ei weggooit.
‘Euhm, ik denk dat ik dat was met het dichtdoen van de oven daarnet… Sorry!’ Ghislain grinnikt.
‘Och, dat kan gebeuren met dat glas ja.’
Wanneer zo’n stomme dingen gebeuren voel je je meteen slecht - in ieder geval ik toch. Dat zijn mijn beste leermomenten: vanaf toen wist ik dat het glas en ik geen dikke vriendjes meer zullen worden. Ik schoof daarna altijd met enige argwaan alles diep genoeg de oven in om een tweede blunder te vermijden.
‘De boter!’ roept Patrick.
‘Pas op, gebruik handschoenen!’ En vergeet niet de plastieken kwast eerst uit het pannetje te halen want blijkbaar smelt dat in de oven. Er staat altijd een pannetje met boter en een kwast klaar om bakvormen in te vetten. Op die manier moet iemand simpelweg elke les enkel die pan een ogenblik in de oven zetten, liefst zonder de kwast.
Er zijn veel ongevallen gebeurd gedurende die jaren op een vrijdagavond. Het einde van de werkweek gecombineerd met onze onhandigheid zal er zeker iets mee te maken hebben. Er waren emmers met chocolade callets opengevallen, de opgeklopte room werd op magische wijze omgetoverd tot boter, de netjes verdeelde sandwich bolletjes bleven plots allemaal plakken aan de machine, de pudding werd verschillende keren aangebrand door een vlaag van onoplettendheid en veel pas gebakken dingen haalden het niet van de oven tot de werktafel om af te koelen. Gelukkig genoeg leerde Ghislain ons een zeer belangrijke levensles om de ongevallen te relativeren: er zijn altijd oplossingen voor eender welk probleem.
Wist je trouwens dat het vet-, eier- en suikergehalte in een ‘_product voor de fijnbakkerij_’ (zachte luxe als sandwichen) wettelijk is vastgelegd, met een minimum en maximum?[^15]
Als er één recept is wat mij is bijgebleven, is het toch wel de pudding of banketbakkersroom. Zo goed als elke vrijdag werd er pudding gekookt. Pudding voor in de éclairs, pudding voor tussen de koffiekoeken, pudding voor de vlaaien mee op te vullen, pudding voor de Berlijnse bollen, pudding pudding pudding. Het koken van pudding is niet zo moeilijk maar vereist wel redelijk wat concentratie: zodra de massa begint te ‘blubberen’ (verdikken door de maïzena) moet je goed opletten, of het spul is aangebrand. Het uitstorten van pudding op een marmeren werktafel is heerlijk om naar te kijken: een plakkerig geel goedje, met in het beste geval zwarte tikjes van een goede vanillestok of twee, dat zich gestaag een weg weet te banen uit die kookpot. Misschien beslis je om met een spatula het laatste restje uit de pot te schrapen en bij op de hoop te leggen. Of misschien is het een zware week geweest en heb je best nood aan het verzachtend gevoel van warme pudding dat tegen je gehemelte plakt voordat het je keelgat in glibbert. In dat geval is het oké om de spatula naar de mond te brengen nadat je jezelf ervan verzekert hebt dat je collega’s allemaal druk bezig zijn.
Pudding is voor mij (naast brood en een hele hoop andere dingen) ook iets nostalgisch. Mijn moeder maakte vroeger af en toe pudding als dessert voor ons en het was een kwestie van goed opletten om de restjes die nog tegen de rand van de pot kleefden te kunnen bemachtigen. Er is niets beter dan glunderend met een spatula pudding naar binnen te werken terwijl uw zussen jaloers toekijken omdat ze te laat waren!
Het hoeft ook niet altijd de eentonige vanille pudding te zijn: je kan hier best veel mee variëren. Pudding wordt in België meestal met enkel melk gekookt. Een alternatief wat ik terugvind in buitenlandse recepten is de helft melk en de helft room gebruiken. Het gevolg is een rijkere, vettere structuur. Melk hoeft niet altijd koemelk te zijn: notenmelk geeft de pudding een heel andere smaak. Vervang die bekende vanillestokjes eens door een kaneelstok of twee met wat kruidnagels. Een van mijn latere favoriete puddings is pudding geïnfuseerd met Ceylon thee. Kook in dat geval de melk met thee of kruiden en laat dit mengsel minstens een halfuur trekken.
Als afsluiter geef ik je graag mijn standaard pudding recept mee:
[^15]: Zie de Autocontrolegids bij brood- en banketbakkerij van het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen (FAVV) op [http://www.favv.be/professionelen/autocontrole/](http://www.favv.be/professionelen/autocontrole/).
1 liter volle melk, eventueel half room half melk
150 gr suiker
90 gr maïzena - dit zal je moeten halveren als de pudding uitgespreid moet worden op bijvoorbeeld bladerdeeg.
5 eidooiers
Smaakmaker naar keuze om de melk te infuseren (thee, vanille, kaneel, …)
De gezondheidsproblematiek rond het gebruik van margarines als botervervanger is nog steeds een actueel agendapunt. David Pollan heeft een heel leuk trucje om jezelf aan te herinneren wat te eten en wat niet [@pollanfood]:
Melk met smaakmaker en de helft van de suiker koken en laten trekken. (niet roeren, anders brandt de suiker aan tenzij je blijft roeren). Zeven.
Maïzena met eidooiers en de helft van de suiker mengen.
Maïzena mengsel temperen door een beetje van het hete vocht hier op te gieten en te roeren. Dit daarna aan de melk al roerend toevoegen.
Laten doorkoken om de maïzena te laten inwerken op het geheel.
Afkoelen door bijvoorbeeld uitstorten op een werkoppervlak. In dat geval bedekken met folie om velvorming te voorkomen.
> '_eet allen zaken die je grootmoeder ook zou herkennen_.'
Laten we even terug gaan naar het brood bakken. Een aangeleerd basisrecept bevat onder andere 1.5% zout, tussen de 55 en 60% water, tussen de 5 en 10% verse gist en 3% vet. Net als vet heeft de toevoeging van zout ook wettelijk bepaalde minima en maxima. De bloem bepaalt voornamelijk hoeveel water het deeg kan opnemen, maar er wordt bijna nooit met een nat deeg gewerkt. Uitzonderingen op de regel zijn onder andere ciabatta dat volgens het recept in onze handleiding 70% water moet bevatten.
Het brood bak proces dat wij leerden bestaat uit de volgende stappen. Als eerste wordt alles gekneed met het oog om een bepaalde deegtemperatuur te halen. De temperatuur van het deeg bepaalt hoe snel het brood verder rijst. De temperatuur rijst ongeveer 1°C per 10 minuten kneden in een spiraalkneder door de wrijving. Dit intensief kneden genoemd. Er wordt altijd met intensief kneden gewerkt om op korte tijd de beste gluten structuur en een evenredig verdeeld kruim te verkrijgen. In de zomer instrueerde Ghislain ons voor sommige degen om ijswater te gebruiken: de omgevingstemperatuur van de bakkerij zelf speelt natuurlijk ook een rol. Die kan immers al snel oplopen tot 30°C als de ovens voorverwarmd zijn. Kneden kost je zo’n 10 tot 20 minuten, afhankelijk van het soort deeg.
De tweede stap is de voorrijs of bolrijs, waarbij het deeg in zijn geheel (als ‘bol’) of in grote stukken kan rusten. Dit rusten ontspant het deeg en geeft het wat tijd om te rijzen. Wanneer de gluten relaxen is het voor ons mogelijk om het deeg te verdelen in de juiste proporties en het makkelijker vorm te kunnen geven. Een te gespannen deeg werkt tegen. Deze stap neemt 10 tot 20 minuten in beslag.
De derde stap is het verdelen van het deeg na de voorrijs. Het deeg wordt platgeslagen en de lucht wordt er uitgedrukt, om het dan ofwel met de hand ofwel met een opbolmachine vorm te geven. Er bestaan ook grote machines om degen van 800 gr vorm te geven maar die hadden wij niet in onze bakkerij. Peter Schoofs maakt hier handig gebruik van. Wij als leerlingen gebruikten de opbolmachine voor sandwiches en pistolets.
Daarna is het tijd voor de vierde stap: de narijs in de rijskast. De narijs is bijna altijd exact één uur dankzij de instelbare temperatuur van de rijskast.
Als laatste wordt het brood effectief gebakken. Bakken kost je 30 tot 40 minuten. Vergeet niet dat het brood moet afkoelen op houten rekken voordat ze verpakt kunnen worden.
Hij past dit idee toe bij het winkelen door de samenstelling op alle pakketten te lezen, en zo ingrediënt per ingrediënt te onderwerpen aan de grootmoeder-regel. Een andere regel die hij zichzelf oplegt geldt voor bereide producten, zoals confituur of diepvriespizza’s. Als er meer dan zeven ingrediënten in zitten, blijft het liggen in de winkel. In confituur hoort alleen maar fruit en suiker te zitten, eventueel vergezeld met kruiden of verdikkingsmiddel. In sandwiches horen alleen maar bloem, melk, eieren, boter en gist te zitten.
Grootwarenhuizen verkopen enorme hoeveelheden bereide voedingsmiddelen die niet compatibel zijn met deze regel. Dat geldt niet enkel voor de vanzelfsprekende diepvriespizza, maar ook voor de bakkerij afdeling. De 'boter' in die sandwiches is net als margarines een samengesteld product, met tientallen ingrediënten die mijn grootmoeder totaal onbekend zijn. Een veganist op zoek naar croissants kan beter overschakelen naar haver als ontbijt. Emulsies van plantaardige oliën zijn helemaal niet gezonder dan melkerijboter. Het is aangetoond dat planten sterolen cholesterol verlagende effecten hebben, maar dat wil niet zeggen dat het samengesteld product een goed alternatief is [@nestel2001cholesterol].
Ingrediënten afwegen kostte ons telkens meer tijd dan we dachten, ook al doen we dit met een aantal mensen samen voor verschillende degen. Onderschat het niet en tel hier zeker 5 minuten voor. Een gemiddeld brood bakken vanaf nul kan zeker 2 uur in beslag nemen. In feite is dat belachelijk snel als je dit vergelijkt met wat ik thuis handhaaf om mijn zuurdesem broden te bakken. Op die tijd is mijn deeg nog niet eens doorheen de eerste rijs gegaan.
Daniel Leader beschrijft in zijn boek ‘Local Breads’ verschillende recepten van baguettes, waaronder de Parijse ‘baguette normal’. Deze baguettes worden elke 4 uur gebakken tot sluitingstijd. Dit deeg wordt ook wel ‘straight’ of ‘direct’ genoemd, vanwege het gebrek aan een voordeeg of preferment. Daniel mixt zijn deeg totdat het water en de bloem genoeg verdeeld is om een ruwe deegbal te vormen en laat dan het deeg rusten voor 20 minuten. Dit noemt men een ‘autolyse’ - geef de bloem de tijd om het water op te nemen en al wat gluten te ontwikkelen. De bolrijs duurt ook wat langer: halverwege wordt het deeg gevouwen vanwege de hoge vochtigheidsgraad (68%). Die 4 uur komt dus ruwweg overeen met onze tijdlijn.
De directe methode is de meest gebruikte methode om brood te bakken. Het is dan ook logisch dat tijdens de opleiding tot bakker hier het meeste aandacht aan geschonken wordt. De meest gebruikte betekent echter niet de methode die het meeste smaak opbrengt…
Laat ons eens de individuele componenten van een verbeteraar de loep nemen. Unifa heeft een mooie beschrijving rond de bestanddelen van een ‘_bereidingsmiddel_’ (verbeteraar) en hun functie in de brochure voor de bakkerij geplaatst[^16]. Ze maken de volgende opdeling:
Op zo een avond moet een product klaar zijn in drie uur of minder gezien de duur van de lessen. Het is mogelijk om de afwerking in een andere les verder te zetten: bladerdeeg toeren in week 1 en dan de diepvries in, om in week 2 af te werken met… pudding natuurlijk! Gegist deeg kan geen week wachten. Een voordeeg maken leek dan ook onmogelijk. Daar hebben we op een creatieve manier rond gewerkt: we brachten ons eigen voordeeg mee dat de dag op voorhand of ‘s morgens gemaakt was. Speculaasdeeg moet trouwens ook een nacht rusten zodat de smaak van de kruiden goed kan vrijkomen. Andere cursisten die de vorige dag de les volgden maakten ons deeg dat wij konden afwerken en wij maakten het deeg voor de studenten van de dag nadien.
Ik begon meer en meer een vermoeden te hebben dat de moderne bakker niet goed presteert onder tijdsdruk. Het verhaaltje van de verbeteraars lijkt hier ook goed op aan te sluiten. Hier en daar worden al eens shortcuts genomen door (veel) meer gist toe te voegen of margarine te gebruiken in plaats van boter om de rijskast te kunnen gebruiken vanwege het lagere smeltpunt van boter.
Laten we de sandwich nog eens als voorbeeld nemen. 7 tot 10% verse gist is niet ongewoon in zo’n deeg. Dat is enorm veel en dat merk je ook wanneer je met het deeg bezig bent: het rijst écht terwijl je er naar kijkt. Een sandwich is niet veel meer dan wat opgeblazen vet waar een zeer hoge winstmarge op genomen wordt. Ik zie hier nog een gat in de markt: levend luxe deeg, speelgoed voor kinderen. Gewapend met de slagzin ‘ik stond erbij en het groeide maar!’ of ‘kijk papa, het leeft!’ zal het zeker goed verkopen.
Heb je je ooit afgevraagd waarom sommige broden zo gistig ruiken? Dat ruikt naar tijdnood. Of gemakzucht. Gistcellen sterven af door de hitte in de oven maar echt juichend zullen je darmen dit niet in ontvangst nemen. Brood wordt snel als grote boosdoener aanzien als het op gezonde voeding aan komt maar men mag in geen geval generaliseren. Geef je deeg dan ook de kans om in alle rust bestanddelen om te zetten in iets voedzaam.
Vullen of voeden…
- _Suikers_: voeding voor de gist en om het brood beter te kleuren. Sommige soorten suikers worden sneller dan anderen omgezet door de gist. Daarom bevatten de meeste bereidingsmiddelen meer dan één soort suiker.
- _Enzymen_: een enzym is een eiwit dat zorgt voor een stofwisseling. De meeste Westerlingen hebben lactase in hun darmstelsel om lactose om te zetten. Toegevoegde amylasen zetten de suikers sneller om in zetmeel waardoor het brood sneller rijst. Pentosaan-afbrekende enzymen binden het water beter en zorgen voor een soepeler deeg.
- _Melk_: melkpoeder of melkeiwitpoeder kleurt het brood en geeft het dat karakteristiek zachte kruim. Dit wordt niet gebruikt in harde luxe verbeteraar. Soja bestanddelen kunnen ook gebruikt worden om meer eiwitten toe te voegen in het brood.
- _Oxidoredactoren_: onder andere ascorbinezuur of vitamine C versnelt de ontwikkeling van het deeg tijdens het kneden.
- _Vetstoffen_: geeft een beter kruim en onder andere een langere houdbaarheid.
- _Emulgatoren_: zorgen voor een betere verdeling (‘_emulgeren_’) van vloeistoffen die normaal niet zo makkelijk mengbaar zijn, zoals vetten. Monoglyceriden en lecithine zijn hier voorbeelden van.
Het laatste jaar van de bakles is in feite een grote aanloop naar de ultieme test: de examens. Er worden drie eindexamens afgenomen: bedrijfsbeheer (de meeste mensen beschikken al over dit diploma door hun middelbaar af te werken), beroepskennis (de theorie) en praktijk (C-proef). Het theoretisch examen test je kennis rond onder andere de wetgeving, hygiëne in de bakkerij en verhoudingen in formules. Het praktijkexamen is een hele leuke uitdaging: de hele dag bakken! Per groepje van drie leerlingen stel je een actieplan op. De opdracht is vrij in te vullen maar er moeten bepaalde types gemaakt worden zoals mousse, amandelbeslag, harde en zachte luxe, bladerdeeg, enzovoort. Je kan het jezelf zo makkelijk of moeilijk maken als je maar wil maar zal daar uiteraard voor gejureerd worden. Een bavarois is tijdsintensiever dan een chocolademousse. Een javanais kost veel meer moeite dan een frangipanetaart. De twee soorten luxe kun je met één gezamenlijk deeg maken door bijvoorbeeld sandwiches te maken en Berlijnse bollen, of op het laatste moment zaden toe te voegen om een ander eindproduct te bekomen.
Patrick, Dimitri en ik kozen ervoor om thuis een voordeeg met zuurdesem te maken dat op de dag van het examen verwerkt werd in het brooddeeg. We lieten ook alle verbeteraars achterwege en gebruikten roomboter in plaats van margarines. De gebakken producten krijg je op het einde van de dag mee naar huis en het zou zonde zijn om ze zelf niet zo lekker te vinden. In plaats van het klassieke amandelbeslag als frangipane koos ik voor pistachenoten en pudding. Ik leerde van Michel Suas pudding te combineren met een klassiek frangipanebeslag om een tot een zachter, voller resultaat te komen.
Achteraf gezien hebben we het ons onbewust moeilijker gemaakt omdat de jury deze gebakjes oordeelt gebaseerd op wat voor hem bekend is. Jammer genoeg kreeg ik de commentaar dat de frangipane taartjes niet goed gebakken waren (de meeste Belgische frangipane is harder en droger) en dat de sandwiches niet zacht genoeg waren (natuurlijk niet, de verbeteraar ontbrak!). Non-conformiteit heeft ons toen heel wat punten gekost. Laat de studenten dan niet vrij de opdracht invullen als er enkel geoordeeld wordt gebaseerd op de standaard.
Additieven zijn niet altijd even vriendelijk als ze er uit zien. Nadat wetenschappers hebben ontdekt dat kaliumbromaat op lange termijn giftig kan zijn, heeft de EU beslist dit als nummer E924 op de verboden lijst te plaatsen [@fisher1979long]. Toevoegingen als vitamine C en enzymen zijn natuurlijk onschadelijk. Als ik brood bij de bakker koop, weet ik echter niet welke stoffen in de verbeteraar zitten. Dus: hoe minder ingrediënten, hoe beter. Hoe puurder, hoe beter.
Het eindexamen heeft een wrange nasmaak opgeleverd die pas afgestudeerden niet bijzonder goed motiveert om hun eigen ding te doen. En dan vragen wij ons af hoe het komt dat de meeste bakkers met exact dezelfde recepten als aangeleerd op school op de proppen komen…
Daarna begreep ik eindelijk Peter Schoofs die ons zei dat hij die verworven kennis in de vuilbak heeft gesmeten.
En toch zou ik geen moment twijfelen om de opleiding opnieuw te kunnen volgen in een ander leven. Bijleren van anderen is veel plezanter dan in je eentje. Wat je doet is altijd ondergeschikt aan met wie je het doet.
[^16]: Zie [http://www.unifa.be/start/publicaties/nl](http://www.unifa.be/start/publicaties/nl). [http://www.classofoods.com](http://www.classofoods.com) gaat dieper in op deze stoffen en hun chemische reacties.
Na mijn opleiding verdween de chronische buikpijn op vrijdagavond wegens te veel pudding proeven.
En de volgende keer dat ik naar een feestje ga kan ik mijzelf voorstellen als professionele bakker zonder te moeten liegen. Als ze dan vragen naar mijn ervaring ga ik nog iets moeten verzinnen… Daarom moest ik nog een stapje verder gaan dan alleen de opleiding volgen. Het werd tijd voor de praktijk.
Door gebruik te maken van een verbeteraar is de bakker beschermd tegen de onfortuinlijke problematiek van mogelijke schommelingen op temperatuur, kneedtijd, kwaliteit van bloem, vochtigheidsgraad, en rijstijden. Het wordt verkocht als een soort super middel, en dat is niet gelogen: er zijn in de lessen vaak dingen fout gelopen, waarvan er niets meer te zien was na het bakken.
Het gevolg van lenen op de kwaliteiten van een verbeteraar is de totale industrialisatie van het bakproces. Op het moment dat een bakker zo’n product gebruikt durf ik niet meer te spreken van een echte _ambacht_.
De meeste componenten vormen geen bedreiging voor je gezondheid. Het elementen die terug te vinden zijn in natuurlijke grondstoffen. Melkpoeder is niets meer dan gedroogde melk. Het lecithine in een eidooier zorgt bij het maken van mayonaise voor de noodzakelijke binding met de vette olie. De vraag is in hoeverre er nog het woord ‘natuurlijk’ op geplakt kan worden als dit door middel van een chemisch proces geïsoleerd wordt om verder te kunnen verwerkt worden tot bijvoorbeeld een verbeteraar.
Bloem bevat bijna nooit enkel en alleen maar bloem. Tijdens het maalproces worden er ook een aantal componenten toegevoegd om bijvoorbeeld de houdbaarheidsdatum te verlengen, of om het eiwitgehalte omhoog te drukken. Veel Europese bloem is niet bepaald ‘sterk’ als je deze naast Amerikaanse of Canadese varianten legt. Met het woord sterk bedoelen we het eiwitgehalte, of het proteïnegehalte. Hoe hoger dit ligt, hoe meer water geabsorbeerd kan worden, wat een groot voordeel voor de bakker kan betekenen.
Houd er rekening mee dat de kwaliteitsnormen van de EU niet dezelfde zijn als die van bijvoorbeeld Amerika. Bloem bleken met chloor, bromaten en peroxiden is verboden in Europa, maar niet in Amerika. Een aangenomen theorie rond de oorzaak van neurologische ziekten is het vroegere blekingsproces van bloem [@shaw1998did]. Dat is voor mij reden genoeg om altijd zeer kritisch de kleine lettertjes te lezen. Het gebruik van die additieven op grote schaal is nodig, omdat bloem meestal in grote hoeveelheden wordt opgeslaan in silo's. Een bakker spreekt al snel van een financiële kater wanneer hij de inhoud daarvan moet laten vernietigen omwille van ziektekiemen.
Het is uitzonderlijk om een ‘gezonde’ sandwich vinden die met 'gewone boter' gemaakt is. Croissants en chocoladebroodjes kom je sneller tegen in twee soorten, gelabeld als ‘_croissant_’, en ‘_botercroissant_’. De eerste variant bevat waarschijnlijk ‘Flex’, of een ander merk van industriële _toerboter_ dat gebruikt wordt om consistent tot een mooi gelaagd resultaat te komen. Toerboter is margarine en verbeteraar in één. Gerezen bladerdeeg met roomboter ‘toeren’[^17] klinkt simpeler dan het is. Toerboter heeft een hoger smeltpunt: je croissants kan je met een gerust hart de rijskast in schuiven op `30° C` om ze nog geen uurtje daarna af te bakken. Doe hetzelfde met de roomboter croissants, en je kan ze in de vuilbak kieperen omdat de boter begint te smelten. Toerboter geef de bakker de mogelijkheid om sneller het deeg te toeren door niet te secuur te werk te gaan op de uitroltafel: het deeg kan heel wat verdragen voordat het scheurt. Doe hetzelfde met de roomboter en je deeg is gegarandeerd gescheurd, waardoor de felbegeerde gelaagdheid verdwijnt.
Koop de volgende keer in je lokale bakkerij eens beide croissants om ze te kunnen vergelijken. Let eens op de smaak, de kleur, de geur en de textuur. Je zal onmiddellijk begrijpen wat ik bedoel. De 'gewone' croissants ruiken heel chemisch. Zelfs onze kippen tonen weinig interesse in stukjes van deze croissant. Als dat geen teken aan de wand is, dan weet ik het ook niet meer...
[^17]: De boter in het deeg vrouwen in een aantal stappen.
Die dingen had ik allemaal niet ontdekt als ik de avondschool niet gevolgd had. Op een bepaalde manier ben ik wel dankbaar dat ik mocht kennis maken met deze producten. Vanaf het ogenblik dat je begint aandacht te geven aan de smaak of de geur van iets als een croissant, begin je dingen te herkennen. Wat aandacht krijgt, groeit. Ben je al ooit eens op huizenjacht geweest? Daarvoor was nog geen enkel huis te koop - althans niet voor een ongeoefend oog. Plots lijkt het alsof elk huis in de buurt te koop staat, ongelofelijk! Dat gevoel werkt als een spier: hoe meer je het traint, hoe meer het je opvalt en je er op kan vertrouwen. De drie jaren als brood- en banketbakker in spé werden onze 'botergeur-spieren' enorm hard getraind. De armspieren zijn relatief gespaard gebleven dankzij intensief gebruik van de snelkneder.
## September, 2015: Jaar 2
‘Als de eieren niet dezelfde temperatuur als de boter hebben, gaan ze de boter doen klonteren. Zet het krat maar in de oven Wouter, we gaan ze dadelijk nodig hebben.’ Ghislain wijst naar de kapotte onderste verdieping die wij misbruiken als verwarmingselement om boter en eieren tot kamertemperatuur te brengen.
‘Mag ik de boter ook al smelten?’ vraagt Patrick.
‘Jaja doe maar, doe maar. Pannetje in de oven!’ Patrick rommelt wat in de kast met pannen, en haalt er eentje tevoorschijn met een lange steel. Hij voegt de afgewogen boter toe aan het pannetje en zet het in de oven. Ondertussen probeer ik zo voorzichtig mogelijk een heel krat eieren van de koelkast naar de oven te verhuizen.
‘... dus goed mengen met de _vlinder_, mensen!’ hoor ik Ghislain tegen de rest zeggen. Door mijn taakje met de eieren mis ik de helft van de instructies. Ik vertrouw op mijn collega’s om bij te springen waar nodig zou zijn. Het is belangrijker dat de eieren nu niet tegen de grond gaan...
Elke verdieping van de oven kan apart worden geopend met een kiepsysteem, waarbij je het glas met een achterwaartse beweging naar boven klapt door middel van een hendel. Ik klap het glas naar achteren en duw het krat in de oven. Om hitte verlies tegen te gaan sluit ik de oven zo snel mogelijk.
*Pats*. Was ik dat? Een snelle blik in de oven leert mij dat ik de eieren niet diep genoeg in de oven had geschoven. Door snel te willen zijn heeft het glas er enkele gebroken. Ik krijk snel rond. Niemand let op mij door de gebruikelijke drukte. Ik was te beschaamd om de eieren terug uit de oven te halen, dan zou iedereen zien dat het ei gebroken is. Ongemerkt voeg ik me bij de rest van de groep rond de leraar die zijn uitleg afmaakt.
‘Goed, zijn de eieren al opgewarmd Wouter?’ vraagt Ghislain.
‘Euhm, kijk anders eens?’ Een paar stapjes naar achteren lijken me een goed idee. Ghislain opent de oven om aan de eieren te voelen en plaatst het krat op de werktafel.
‘God mens, er heeft weer iemand die eieren slecht gestapeld in de koelkast. Kijk mensen, daar moeten jullie dus mee opletten hè!’ Niemand reageert terwijl Ghislain het kapotte ei weggooit.
‘Euhm, ik denk dat ik dat was met het dichtdoen van de oven daarnet... Sorry!’ Ghislain grinnikt.
‘Och, dat kan gebeuren met dat glas, ja.’
Wanneer zo’n stomme dingen gebeuren voel ik me meteen slecht. Dat zijn de beste leermomenten: vanaf toen wist ik dat het glas en ik geen dikke vriendjes meer zullen worden. Ik schoof daarna altijd met enige argwaan alles diep genoeg de oven in, om een tweede blunder te vermijden.
‘De boter!’ schreeuwt Patrick plots.
‘Pas op, gebruik handschoenen!’ Patrick begint te lachen. 'Er is iets misgegaan denk ik...' Hij haalt de pan uit de oven, en Dimitri en ik staren naar de vloeistof in de pan. 'Kan ook lekker zijn. Ik zal wel opnieuw afwegen' zegt Dimitri. Patrick was een plastieken kwast vergeten uit de pan te halen. Blijkbaar smelt plastiek in een hete oven. De pan kwam zo uit Dali's Volharding der herinnering: een mooi kunstwerk, maar te surrealistisch om eetbaar te kunnen zijn.
Er zijn veel ongevallen gebeurd gedurende die jaren. Het einde van de werkweek gecombineerd met onze onhandigheid had er zeker iets mee te maken. Er waren emmers met chocolade callets opengevallen, de opgeklopte room werd op magische wijze omgetoverd tot boter[^18], de netjes verdeelde sandwich bolletjes bleven plots allemaal plakken aan de opbolmachine, de pudding werd verschillende keren aangebrand door een vlaag van onoplettendheid, en veel pas gebakken dingen haalden het niet van de oven tot de werktafel om af te koelen. Gelukkig genoeg leerde Ghislain ons een zeer belangrijke levensles om de ongevallen te relativeren:
> _Er zijn altijd oplossingen - voor eender welk probleem._
[^18]: Room te lang opkloppen scheidt het melkvet van de rest van de room, waardoor het gaat klonteren. Dat is boter _karnen_.
Als er één recept is wat mij is bijgebleven, is het toch wel de pudding of banketbakkersroom. Zo goed als elke vrijdag werd er pudding gekookt. Pudding voor in de éclairs, pudding voor tussen de koffiekoeken, pudding voor de vlaaien mee op te vullen, pudding voor de Berlijnse bollen, pudding pudding pudding. Het koken van pudding is niet zo moeilijk, maar vereist wel redelijk wat concentratie: zodra de massa begint te ‘blubberen’ (het verdikkingsproces door het maïszetmeel) moet je goed opletten, of het spul is aangebrand. Het uitstorten van pudding op een marmeren werktafel is heerlijk om naar te kijken: een plakkerig geel goedje, met in het beste geval veel zwarte tikjes van een goede vanillestok of twee, dat zich gestaag een weg weet te banen uit de kookpot. Misschien beslis je om met een spatula het laatste restje uit de pot te schrapen, om op de rest van de hoop te leggen. Of misschien is het een zware week geweest, en heb je best nood aan het verzachtend gevoel van warme pudding dat tegen je gehemelte plakt, voordat het je keelgat in verdwijnt. In dat geval is het oké om de spatula naar de mond te brengen, nadat je jezelf ervan verzekert hebt dat je collega’s allemaal druk bezig zijn. Dimitri herinnert mij nog steeds hoe vaak ik niet aan die verleiding kon weerstaan. Mijn naam is haas.
Pudding[^19] is voor mij, naast brood, iets nostalgisch. Mijn moeder maakte vroeger af en toe pudding als dessert. Het was een kwestie van goed opletten om de restjes die nog tegen de rand van de pot kleefden te kunnen bemachtigen. Er is niets beter dan glunderend met een spatula pudding naar binnen te werken, terwijl uw zussen jaloers toekijken omdat ze te laat waren!
Het hoeft ook niet altijd de eentonige vanille pudding te zijn: je kan hier best veel mee variëren. Pudding wordt in België meestal met enkel melk gekookt. Een alternatief wat ik vaak terugvind in buitenlandse recepten is, de helft melk en de helft room gebruiken. Het gevolg is een rijkere, vettere structuur. Melk hoeft ook niet altijd koemelk te zijn: notenmelk geeft de pudding een heel andere smaak. Vervang die bekende vanillestokjes eens door een kaneelstok of twee met wat kruidnagels. Een recente favoriet is pudding geïnfuseerd met Ceylon thee. Kook in dat geval de melk met thee of kruiden, en laat dit mengsel minstens een halfuur trekken.
[^19]: Wat is het verschil tussen '_pudding_' en '_banketbakkersroom_'? Voor ons in de les was er geen verschil. Soms worden eieren vervangen door puddingpoeder. Daardoor wordt met 'pudding' vaak de lichtere variant bedoelt. Soms is de dikte een factor.
**Standaard pudding**:
- `1 l` volle melk, eventueel half room/half melk
- `150 gr` suiker
- `90 gr` maïszetmeel - te halveren indien de pudding uitgespreid moet worden op bijvoorbeeld bladerdeeg.
- `5` eidooiers
- Smaakmaker naar keuze om de melk te infuseren (thee, vanille, kaneel, ...)
Werkwijze:
* Melk met smaakmaker en de helft van de suiker koken en laten trekken. (niet roeren: anders brandt de suiker aan, tenzij je blijft roeren). Zeven.
* Zetmeel met eidooiers en de helft van de suiker mengen.
* Dit mengsel temperen door een beetje van het hete vocht hier op te gieten en te roeren. Dit daarna aan de melk al roerend toevoegen.
* Laten doorkoken om het zetmeel zijn werk te laten doen.
* Afkoelen, door bijvoorbeeld uit te storten op een werkoppervlak. In dat geval bedekken met folie om velvorming te voorkomen. Insmeren met een beetje boter werkt ook.
Terug naar het brood bakken. Het aangeleerd basisrecept bevat `1.5%` zout, tussen de `55` en `60%` water, tussen de `5` en `10%` verse gist, en `3%` vet. Net als vet heeft de toevoeging van zout ook wettelijk bepaalde minima en maxima. Het soort bloem bepaalt hoeveel water het deeg kan opnemen. Tijdens de lessen werd er nooit met een nat deeg gewerkt. Uitzonderingen op de regel zijn ciabatta, dat volgens het recept in onze handleiding `70%` water moet bevatten.
Het brood bak proces dat wij leerden bestaat uit de volgende stappen. Als eerste wordt alles zeer snel gekneed, met het oog op een bepaalde deegtemperatuur. De temperatuur bepaalt hoe snel het brood verder rijst. De temperatuur stijgt ongeveer `1° C` per tien minuten kneden in een spiraalkneder door de wrijving. Dit wordt _intensief kneden_ genoemd. Intensief kneden is de aangewezen manier om op korte tijd de beste gluten structuur en een evenredig verdeeld kruim te verkrijgen. In de zomer instrueerde Ghislain ons voor sommige degen om ijswater te gebruiken: de omgevingstemperatuur van de bakkerij zelf speelt natuurlijk ook een rol. Die kan immers al snel oplopen tot `30° C` als de ovens voorverwarmd zijn. Kneden kost je zo’n tien tot twintig minuten, afhankelijk van het soort deeg.
De tweede stap is de voorrijs of _bolrijs_, waarbij het deeg in zijn geheel (als ‘_bol_’) kan rusten. Dit rusten ontspant het deeg, en geeft het tijd om te rijzen. Wanneer de gluten ontspannen is het voor ons eenvoudiger om het deeg te verdelen in de juiste proporties, om het daarna de juiste vorm te kunnen geven. Een te gespannen deeg werkt tegen. Deze stap neemt ongeveer twintig minuten in beslag. Je leest dat goed: twintig minuten. Belachelijk kort, waarbij het deeg onvoldoende tijd krijgt om smaak te ontwikkelen.
De derde stap is het verdelen. Het deeg wordt platgeslagen, en die o zo voorzichtig opgebouwde lucht wordt er volledig uitgedrukt. Dan wordt het met de hand of met een opbolmachine vorm te geven. Er bestaan ook grote machines om degen van `800 gr` automatisch vorm te geven, maar die hadden wij niet in onze bakkerij. Wij gebruikten de opbolmachine enkel voor sandwiches en pistolets.
Daarna is het tijd voor de vierde stap: de tweede rijs of _narijs_ in de rijskast. De narijs is bijna altijd exact één uur dankzij de instelbare temperatuur van de rijskast.
Als laatste wordt het brood effectief gebakken. Bakken kost je veertig minuten. Vergeet niet dat het brood moet afkoelen op houten rekken voordat ze verpakt kunnen worden.
Ingrediënten afwegen kostte ons telkens meer tijd dan we dachten, ook al doen we dit met een aantal mensen samen voor verschillende degen. Onderschat het niet, en tel hier zeker vijf minuten voor. Een gemiddeld brood bakken vanaf nul kostte ons ongeveer twee uur. Dat is belachelijk snel als je dit vergelijkt met wat ik thuis nodig heb om mijn zuurdesem broden te bakken. Op die tijd is mijn deeg dan nog steeds aan zijn eerste rijs toe.
Daniel Leader beschrijft in zijn boek ‘Local Breads’ verschillende recepten van baguettes, waaronder de Parijse ‘_baguette normal_’ [@leaderlocalbreads]. Deze baguettes worden elke 4 uur gebakken, tot sluitingstijd. Dit deeg wordt ook wel ‘_straight_’ of ‘direct’ genoemd, vanwege het gebrek aan een voordeeg of preferment. Daniel mixt zijn deeg totdat het water en bloem genoeg verdeeld is om een ruwe deegbal te vormen, en laat dan het deeg rusten voor twintig minuten. Dit noemt men een ‘_autolyse_’ - geef het meel de tijd om het water op te nemen, en al wat gluten te ontwikkelen. De bolrijs duurt ook wat langer: halverwege wordt het deeg als een brief samengevouwen. Dit vouwen geeft het deeg de nodige kracht. Het wordt vaak gedaan vanwege een hogere vochtigheidsgraad (`68%`). Die vier uur komt dus ruwweg overeen met onze tijdlijn.
De directe methode is de meest gebruikte methode om brood te bakken. Het is dan ook logisch dat tijdens de opleiding tot bakker hier het meeste aandacht aan geschonken wordt. De meest gebruikte betekent echter niet de methode die de meeste smaak opbrengt...
Op zo een avond moet een product klaar zijn in drie uur of minder. Het is mogelijk om de afwerking in een andere les verder te zetten: bladerdeeg toeren in week 1, dan de diepvries in, om in week 2 af te werken met... pudding natuurlijk! Gegist deeg kan geen week wachten. Een voordeeg maken leek dan ook onmogelijk. Daar hebben we op een creatieve manier rond gewerkt: we brachten ons eigen voordeeg mee, dat de dag op voorhand of ‘s morgens thuis voorbereid werd. Speculaasdeeg moet trouwens ook een nacht rusten, zodat de smaak van de kruiden goed kan vrijkomen[^20]. Andere cursisten die donderdag les hadden maakten speculaasdeeg voor ons. Wij werkten dat af en maakten op onze beurt het deeg voor de studenten van zaterdag.
Ik begon meer en meer te denken dat de moderne bakker niet goed presteert onder tijdsdruk. Het verhaaltje van de verbeteraars lijkt hier ook goed op aan te sluiten. Hier en daar worden al eens _shortcuts_ genomen door (veel) meer gist toe te voegen, of door margarine te gebruiken in plaats van boter, om toch maar de rijskast te kunnen gebruiken.
Neem nu sandwiches. `7` tot `10%` verse gist is niet ongewoon in zo’n deeg. Dat is enorm veel, en dat merk je ook wanneer je met het deeg bezig bent: het rijst écht terwijl je er naar kijkt. Een sandwich is niet veel meer dan wat opgeblazen vet met een zeer hoge winstmarge.
Heb je je nooit afgevraagd waarom sandwiches zo gistig ruiken? Dat ruikt naar tijdsnood. Of gemakzucht. Gistcellen sterven af in een hete oven, maar echt juichend zullen je darmen dit niet in ontvangst nemen. Brood wordt snel beschouwd als de grote schuldige als het op gezonde voeding aan komt [@broodbuik]. Men mag echter in geen geval generaliseren. Geef je deeg de kans om in alle rust bestanddelen om te zetten in iets voedzaam.
Vullen of voeden, jij kiest...
[^20]: Dat betekent nog niet dat bakkers die speculaas verkopen zich hier aan houden.
## September, 2016: Jaar 3
Het laatste jaar van de bakles is in feite een grote aanloop naar de ultieme test: het examen. Er worden drie eindexamens afgenomen: bedrijfsbeheer (de meeste mensen beschikken al over dit diploma door hun middelbaar af te werken), beroepskennis (de theorie) en praktijk (de C-proef). Het theoretisch examen test je kennis rond onder andere de wetgeving, hygiëne in de bakkerij en verhoudingen in formules. Het praktijkexamen vormt een hele leuke uitdaging: de hele dag bakken! Per groepje van drie leerlingen stel je een actieplan op. De opdracht is vrij in te vullen maar er moeten bepaalde producten gemaakt worden zoals mousses, amandelbeslag, harde en zachte luxe, en bladerdeeg. Je kan het jezelf zo makkelijk of moeilijk maken als je maar wil. De keuzes beïnvloeden uiteraard de evaluaties van de jury. Een bavarois is tijdsintensiever dan een chocolademousse. Een javanais kost meer moeite dan een frangipanetaart. De twee soorten luxe kun je met één gezamenlijk deeg maken, door bijvoorbeeld op het laatste moment het deeg op te delen om een ander eindproduct te komen.
Patrick, Dimitri en ik kozen ervoor om thuis een voordeeg met zuurdesem te maken dat op de dag van het examen verwerkt werd in het brooddeeg. We lieten ook alle verbeteraars achterwege en gebruikten melkerijboter in plaats van margarines. De gebakken producten krijg je op het einde van de dag mee naar huis: het zou zonde zijn om ze zelf niet op te eten. In plaats van het klassieke amandelbeslag als frangipane, koos ik voor pistachenoten en pudding. Ik leerde van Michel Suas pudding te combineren met een klassiek frangipanebeslag om een tot een zachter, voller resultaat te komen.
Achteraf gezien hebben we het ons onbewust moeilijker gemaakt. De jury beoordeelde ons gebak gebaseerd op wat voor hun bekend is. Jammer genoeg kreeg ik de commentaar dat de frangipane taartjes niet goed gebakken waren (typische Belgische frangipane is harder en droger), en dat de sandwiches niet zacht genoeg waren (natuurlijk niet, de verbeteraar ontbrak!). Non-conformiteit heeft ons toen heel wat punten gekost. Laat studenten dan niet vrij in hun keuze, als er enkel geoordeeld wordt op basis van de standaard.
Het eindexamen heeft een wrange nasmaak opgeleverd die pas afgestudeerden niet bijzonder goed motiveert om hun eigen ding te doen. Creativiteit werd beloond, binnen de veilige grenzen van het gewone. En dan vragen wij ons af hoe het komt dat de meeste bakkers met exact dezelfde recepten als aangeleerd op school op de proppen komen...
Daarna begreep ik eindelijk bakkers die ons vertellen dat ze die verworven kennis in de vuilbak hebben gesmeten.
En toch zou ik geen moment twijfelen om de opleiding opnieuw te kunnen volgen in een ander leven. Bijleren van anderen is veel plezanter dan in je eentje. Wat je doet is altijd ondergeschikt aan met wie je het doet. Dat Dimitri zijn examenresultaat één punt hoger ligt dan die van mij schrijf ik toe aan een administratieve fout[^21].
[^21]: Daar is Syntra bijzonder sterk in. Verloren inschrijvingsdocumenten, verkeerde bedragen op facturen, en zelfs een brief die na het tweede jaar doodleuk meldde 'U bent gebuisd. Resultaat: 82/100.' - het kan allemaal.
Na mijn opleiding verdween de chronische buikpijn op vrijdagavond wegens te veel pudding proeven.
De volgende keer dat ik naar een feestje ga, kan ik mijzelf voorstellen als professionele bakker zonder te moeten liegen. Als ze dan vragen naar mijn ervaring ga ik nog iets moeten verzinnen... Daarvoor moest ik nog een stapje verder gaan dan alleen de opleiding volgen. Het werd tijd voor de praktijk.
wgroeneveld